Het gebeurt heus niet alle dagen dat je een Zweedse plaat voorgeschoteld krijgt, waar de liefde voor de Klezmermuziek van afspat als dat het geval is met deze “Drömfärden”. Het trio dat daar verantwoordelijk voor is, gaat door het leven als Tzeitel en dat is dan weer een Jiddisch woord dat “prinses” betekent.

De drie, dat zijn accordeoniste Sara Fridholm, bassist Christopher Andersson Bång en violiste Anna Cochrane die elkaar leerden kennen toen ze studeerden aan de Academy of Music and Drama in Göteborg. Toen bleek dat ze een liefde deelden voor folkmuziek in het algemeen en Klezmer in het bijzonder, deden ze wat muzikanten altijd doen op zo’n moment: ze vormden een groepje. Vandaag, zoveel jaar later, zijn ze aan hun vierde plaat toe en die is, net als hun vorige drie, gevuld met een mix van bewerkingen van bestaand materiaal met nieuwe, eigen composities en zo komt het dat je, als nietsvermoedende luisteraar, nadat je eerst kennis maakte met de titeltrack, die net als afsluiter “Långsamheten” van de hand is van Sara Fridholm en “Omöjligdansen”, gecomponeerd door Anna Cochrane -die ook “Hem och Tillbaka Igen” schreef, terecht komt in een aantal melodieën die je herkent.

Neem nu “Buhuser Khosid”: dat staat op het repertoire van zowat elke band die vandaag aan Klezmer doet en ik zou eens moeten zoeken hoeveel versies er in mijn nederige platenkast staan, maar dat zijn er zeker niet weinig. Een “Khosid” is overigens een traditionele kring- of lijndans die ook hier bij ons in deChassidische gemeenschap gedanst wordt. “Dem Trisker Rebns Khosid” komt ook uit die stal en ook die kun je helemaal mee neuriën. Dat geldt allicht ook voor het trio dat “Tants, tants,tants!” getiteld wordt, maar eigenlijk een suite is, bestaande uit drie “klassieke” dansen die je ook op elk Joods trouwfeest te horen krijgt.

“Farväl Odessa” is dan weer een titel die je in de huidige tijd makkelijk begrijpt, ook al ken je nauwelijks Zweeds: Odessa was sinds mensenheugenis één de belangrijkste steden qua Jodenbevolking en een lied als dit wordt in oorlogstijden als die van vandaag als het ware vanzelf nieuw leven ingeblazen. Er mag opnieuw gedanst worden met “Dem Monastrishtsher Rebns Khosidl”, dat we ook kennen van Don Kipper, waarna de plaat zachtjes neergelegd wordt met een eigen melodie, waarvan de titel er niet om liegt: “Långsamheten” betekent in het Nederlands hetzelfde als in het Zweeds en deze ode aan de traagheid is een heel fijne afsluiter van een plaat die erg mooi klinkt van A tot Z, en die gespeeld wordt door mensen die hun instrumenten erg goed beheersen. Dat ze voor dit repertoire kiezen, geeft daarenboven blijk van de wil om enigszins van de platgetreden folkpaden weg te blijven. Dat kan ik alleen maar toejuichen, net zoals ik dit heerlijke staaltje hedendaags folkmanschap vanaf nu met de nodige egards zal ontvangen.

(Dani Heyvaert)